مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ

مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ

در صنعت خودروسازی امروزی، تسلا به‌عنوان یکی شرکت‌های نوآور و تاریخ‌ساز شناخته می‌شود که برخی برای آن عنوان قدیس را به کار می‌برند. خودروساز کالیفرنیا به‌عنوان یکی از شرکت‌های سازنده خودروی الکتریکی، توانست محصولاتی تولید کند که بدون سوزاندن سوخت بنزین، قادر بودند عملکردی در حد خودروهای متداول سنتی از خود نشان دهند. شاید باور کردن این سخن سخت باشد، اما خودروساز سیلیکون‌ولی اولین شرکتی نیست که رویکرد متفاوتی برای طراحی خودرو در پیش گرفت.

پیش از تسلا، شرکت‌های دیگری نیز بودند که با روش متفاوتی پا به عرصه‌ی خودروسازی گذاشتند و البته برخی از آن‌ها چندان موفقیتی به دست نیاوردند. در این مطلب به برخی از مدل‌هایی می‌پردازیم که بدون توجه به خوبی یا بدی، در زمان خود توانستند وضع موجود را به هم بزنند و شیوه‌ی متفاوتی برای طراحی خودرو در پیش گیرند.

پانارد (۱۸۹۱)؛ سازنده اولین پیشرانه بدون سوپاپ

پانارد (Panhard) با خرید مجوز ساخت پیشرانه‌های دو سیلندر از دایملر، اولین گام‌های خود را در صنعت خودروسازی برداشت. این شرکت فرانسوی که توسط امیل لواسور و رنه پانارد، دو مهندس موفق آن زمان مدیریت می‌شد، به سرعت شروع به ساختن خودروهایی کرد که پیشرانه‌های آن به‌صورت داخلی و بومی طراحی می‌شدند.

خودروهای پانارد برنده‌ی مسابقات استقامتی متعددی در دهه‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ شدند؛ ولی این شرکت به دلیل چند تصادف مرگبار در سال ۱۹۰۸ از شرکت در مسابقات انصراف داد. پانارد بعد از آن بیشتر تمرکز خود را روی نوآوری گذاشت و اولین پیشرانه بدون سوپاپ خود را در سال ۱۹۱۰ عرضه کرد.

پس از جنگ جهانی دوم، پانارد برای اینکه در عرصه خودروسازی باقی بماند، شروع به فروختن خودروهایی به‌صرفه‌تر و دسترس‌پذیرتر کرد. قبل از جنگ افراد کمی می‌توانستند خودروهای سریع و لوکس پانارد را خریداری کنند. با این حال پانارد نوآوری خود را با ساخت خودروهایی آیرودینامیک و با استفاده از مواد سبک‌وزن مانند آلومینیوم ادامه داد تا در مصرف سوخت صرفه‌جویی شود.

پانارد در ادامه نتوانست مانند سایر رقبا، منابع لازم را برای به‌روزرسانی و توسعه خط تولید خود فراهم کند و به همین دلیل در دهه ۱۹۶۰ میلادی با مسائل مالی دست‌وپنجه نرم می‌کرد. سرانجام پانارد در سال ۱۹۵۶ توسط سیتروئن تصاحب و دو سال بعد تعطیل شد. در تصویر بالا، خودروی پانارد دینا را مشاهده می‌کنید.

رامپلر موتور (۱۹۲۱)؛ توجه به کاهش مصرف سوخت

ادموند رامپلر، مهندس اتریشی می‌خواست از تجارب فراگرفته در ساخت هواپیما، در دنیای خودرو نیز بهره ببرد. رامپلر در سال ۱۹۲۱، خودرویی تقریبا شبیه زیردریایی به اسم Tropfenwagen با بدنه‌ی قطره‌ای شکل و ضریب کشش ۰/۲۸ طراحی کرد. به زبان ساده‌تر، این خودرو هم‌اندازه‌ی شورولت ولت بود. Tropfanwagen با استفاده از پیشرانه ۶ سیلندر W شکل با قدرت ۳۶ اسب‌بخار، می‌توانست بدون مصرف زیاد سوخت به سرعتی حدود ۱۰۵ کیلومتربرساعت برسد.

در آن زمان بهترین کمپین بازاریابی جهان نمی‌توانست ایده‌ی رامپلر را در شیوه طراحی خودرو نجات دهد. در دهه‌ی ۱۹۲۰ میلادی، مالکان خودرو نتوانستند اهمیت صرفه‌جویی در مصرف سوخت را دریابند و به دلیل آسفالت‌های ضعیف جاده‌ها نمی‌تواستند به‌راحتی با سرعت ۱۰۵ کیلومتربرساعت حرکت کنند. خریداران از طراحی عجیب Tropfenwagen و اینکه محفظه بار با دسترسی بیرونی ندارد، شکایت می‌کردند.

این خودرو آنقدر منفور بود که رامپلر آخرین نمونه‌های آن را به شرکت فیلم‌سازی UFA فروخت. آن‌ مدل‌ها به طرز فجیعی در فیلم متروپلیس سال ۱۹۲۶ در آتش سوختند. بیشتر مورخان می‌گویند که تقریبا ۱۰۰ نمونه از Tropfenwagen بین سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۵ تولید شد و کم‌تر از ۱۰ نمونه از آن تا سال ۲۰۱۹ باقی ماند.

مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ

ولوو (۱۹۲۷)؛ ساخت خودروهای ایمن و آیرودینامیک

اگرچه اولین خودروی ولوو نوآورانه نبود، این شرکت با عرضه PV36 در سال ۱۹۳۵ به آینده امید داشت. این خودر ولوو قابلیت‌های آیرودینامیکی بیشتری نسبت به خودروهای رقبا داشت چون چراغ‌های جلو با بدنه ترکیب شده و چرخ‌های عقب آن پوشانده شده بودند. در آن زمان، رانندگان از این ظاهر خوششان نمی‌آمد و استدلال می‌کردند که PV36 (ملقب به Carioca) سنگین، کم‌توان و گران‌قیمت است. ولوو قبل از توقف تولید این خودرو، ۵۰۰ دستگاه از آن ساخت.

مشکلاتی که PV36 داشت، ولوو را از آزمایش ایده‌های جدید منصرف نکرد. ولوو در سال ۱۹۵۹ کمربند ایمنی سه‌نقطه‌ای را معرفی کرد ولی بعداً حق ثبت اختراع خود را پس گرفت تا سایر خودروسازان بتوانند بدون پرداخت هزینه‌های حق اختراع، این قابلیت را به خودروهای خود اضافه کنند. استفاده از کمربند ایمنی در ابتدا بحث‌برانگیز بود و بسیاری از رانندگان از بستن آن خودداری می‌کردند اما ولوو مسیر خود را با ثبات قدم ادامه داد. در سال ۲۰۱۹، هیچ شرکتی نمی‌تواند خودرویی بدون کمربند ایمنی بفروشد.

کورد (۱۹۲۹)؛ سازنده اولین خودروی محرک جلو

در دورانی که اکثر خودروها از سیستم محرک عقب استفاده می‌کردند، شرکت کورد مستقر در ایندیانا، پس از مشاهده چگونگی رفتار خودروها در طول مسابقات ایندیاناپولیس ۵۰۰ و رقابت‌های ۲۴ ساعته لمان، اقدام به آزمایش سیستم محرک جلو روی خودرو کرد. L-29 اولین خودروی محرک جلو آمریکایی بود که به عموم مردم فروخته شد و نخستین وسیله نقلیه‌ی مجهز به این سیستم در جهان نام گرفت. فروش خودرویی بزرگ و گرانقیمت به طرز ناامیدکننده‌ای سخت بود و تولید L-29 در سال ۱۹۳۱ پس از ساخت حدود ۵۰۰۰ دستگاه پایان یافت.

کورد تا زمان رونمایی از مدل ۸۱۰ درسال ۱۹۳۵ محصول جدیدی نداشت. این مدل با نام مستعار «coffin nose»، خودرویی محرک جلو بود که چراغ‌های جلو آن با بدنه ترکیب شده و در زیر فلپ‌های فلزی پنهان شده بودند؛ چنین طراحی‌هایی در اواسط دهه ۱۹۳۰ بسیار آینده‌نگر بود. مدل ۸۱۰ ارتفاع کمتری نسبت به خودروهای محرک عقب داشت، بنابراین نیازی به تخته رکاب خودرو نبود. به اعتقاد بسیاری، کورد خودرویی آینده‌محور طراحی کرده بود.

در ادامه مدل ۸۱۰ به ۸۱۲ تغییر یافت، که با سوپرشارژر عرضه می‌شد، اما نوآوری‌های کورد کافی نبود تا این شرکت را در بازار نگه دارد و آخرین خودروی خود را در سال ۱۹۳۷ ساخت.

استوت موتور کار (۱۹۳۴)؛ اولین مینی ون

پیش از آن‌که فولکس‌واگن خودروی بیتل را تبدیل به اتوبوس کند، ویلیام استوت، طراح هواپیما، مینی‌ون را اختراع کرد. در سال ۱۹۳۴، او شرکت خودروسازی Stout را تأسیس کرد و خودروی خانوادگی به‌نام Scarab را توسعه داد که در آن زمان شباهتی به هیچ یک از خودروهای موجود در جاده نداشت. طراحی آینده‌نگر با روشنایی محیطی، قفل‌های برقی، فیلتر گردوغبار و صندلی‌های چرمی از جمله امکانات این خودرو به شمار می‌رفت. علاوه بر این صندلی‌های Scarab می‌توانستند در طول کابین حرکت کنند که آن را به فضایی شبیه اتاق استراحت تبدیل می‌کرد. Scarab روی کاغذ شبیه خودروهای مفهومی و خودرانی بود که تاکنون در سال ۲۰۱۹ رونمایی شده‌اند.

تفاوت در این بود که Scarab واقعی و در عین حال بسیار گرانقیمت بود. قیمت آن از حدود ۵،۰۰۰ دلار (تقریبا ۹۵،۰۰۰ دلار براساس ارزش پول در سال ۲۰۱۹) آغاز می‌شد و Stout آن را فقط با دعوت‌نامه به فروش می‌رساند. Hemmings گزارش می‌دهد که فهرست مشتریان این شرکت شامل خانواده فایراستون و خانواده استراناهان (Stranahan) می‌شد که شرکت Champion Spark Plug را تأسیس کردند. جنگ جهانی دوم، تولید Scarab را بعد از اینکه استوت ۹ نمونه از آن را ساخت، به‌طور ناگهانی به پایان رساند.

مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ

ساب (۱۹۴۵)؛ استفاده از فناوری هواپیما در خودرو

ساب (Saab) اولین گام‌های خود را در صنعت خودروسازی متفاوت‌تر از رقبایش برداشت. همانند رامبلر در دهه‌ی ۱۹۲۰، این شرکت برای طراحی خودرو از تجربه‌ی خود در ساخت هواپیما بهره برد. تصادفی نیست که ساب ۹۲ به‌عنوان اولین خودروی این شرکت، شکلی مانند بال هواپیما دارد.

ساب در بیشتر عمر خود از طریق عملکرد و ایمنی به‌دنبال نوآوری بوده است. خودروی ۹۹ که در سال ۱۹۶۸ رونمایی شد، از سوئیچی بین صندلی‌های جلو بهره می‌برد تا از زانوهای راننده در هنگام تصادف محافظت کند و شیشه جلوی خودرو با الهام از هواپیما، باعث افزایش دید می‌شد. ساب در سال ۱۹۷۸ توربوشارژر به ۹۹ اضافه کرد و به سرعت یکی از قابلیت‌های بارز آن شد.

وضعیت این شرکت سوئدی در دهه ۱۹۹۰ وقتی که زیر نظر جنرال موتورز تلاش کرد با بی‌ام‌و و آئودی رقابت کند، چندان مطلوب نبود. ساب پس از سال‌ها زیان مالی، توسط جنرال موتورز تعطیل شد و در سال ۲۰۱۲ به‌دنبال تلاش‌های زیاد برای بقا، به ورشکستگی رسید. از سال ۲۰۱۹، شرکت خودروهای الکتریکی ملی سوئد (NEVS) مالکیت این برند را در اختیار دارد و غالباً در مورد احیای آن صحبت کرده، اما برای تحقق این هدف اقدامات کمی انجام داده است.

تاکر (۱۹۴۶)؛ گردش چراغ به طرفین

تاکر (Tucker) یکی از خودروسازانی بود که قصد داشت خودروی کاملا جدیدی بسازد تا بتواند با مدل‌های ساخته‌شده توسط خودروسازان بزرگ‌تر رقابت کند. این شرکت ایمنی خودرو را در اولویت اول قرار داد. به همین منظور، خودروی چهاردر ۴۸ که در تصویر نمایش داده شده است، از چراغ سوم متحرک وابسته به جهت حرکت خودرو، میله پیچشی در زیر پنل سقفی، داشبورد نرم و شیشه جلوی ضدضربه بهره می‌برد. این شیشه به منظور جلوگیری از آسیب دیدن سرنشینان در حین تصادف طراحی شده بود.

تاکر ۱۷ میلیون دلار (حدود ۱۷۹ میلیون دلار براساس قیمت سال ۲۰۱۹) در بازار بورس برای تأمین بودجه توسعه اولین خودروی خود جمع‌آوری و به سرعت برنامه لوازم جانبی تاکر را راه‌اندازی کرد. این برنامه به خریداران امکان می‌داد که از طریق پیش‌سفارش قطعات اولیه، تجهیزات جانبی خودروی آینده خود مانند رادیو و روکش صندلی‌ها را انتخاب کنند. پس از جنگ جهانی دوم، آمریکایی‌ها برای تغییرات مهم و نوآوری در صنعت خودروسازی آماده بودند.

دولت آمریکا درباره‌ی این طرح تحقیقات خود را آغاز کرد و پس از غیرقانونی اعلام شدن طرح، چند نفر از مدیران تاکر متهم شدند. درحالی‌که این اتهامات بعداً رد شد، تبلیغات منفی آسیب زیادی به وجهه‌ی تاکر وارد کرد و آن را به مرحله‌ی تعطیلی کشاند. تاکر در سال ۱۹۴۸ و پس از ساخت ۵۱ دستگاه خودرو، برای همیشه تعطیل شد. نمونه‌های بازمانده‌ی تاکر امروزه ارزش کلکسیونی زیادی دارند.

مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ

اتوبیانکی (۱۹۵۵)؛ سازنده اولین خودروی پیشرانه عرضی

اتوبیانکی (Autobianchi) در بیشتر عمر خود به‌عنوان آزمایشگاه داخلی فیات فعالیت می‌کرد. این شرکت در سال ۱۹۵۵ توسط فیات، پیرلی و بیانکی ساخته شد و اولین خودرو شهری آن بیانکینیا (Bianchina) نام داشت که براساس مدل پیشرانه عقب فیات ۵۰۰ ساخته شده بود. اتوبیانکی بعداً خودروی کانورتیبل ساتلینا را بر مبنای مدل 600D و مجهز به بدنه فایبرگلاس فروخت.

مهم‌ترین مدل اتوبیانکی، پریمویولا (Primula) بود که در سال ۱۹۶۴ عرضه شد. در آن زمان خودروهای پیشرانه عقب در ایتالیا و خارج از این کشور بسیار محبوب بودند؛ اما دانته جیانکوزا، طراح فیات اعتقاد داشت که این روند به‌زودی تغییر می‌کند. پریمیولا (خودروی بالا در تصویر) با پیشرانه عرضی چهار سیلندر کمی جلوتر از محفظه سرنشینان و سیستم محرک جلو وارد بازار شد. این اولین محصول فیات بود که از چنین طرحی در پیکربندی خود استفاده می‌کرد.

.

مدیران فیات، پریمیولا را به اتوبیانکی واگذار کردند زیرا این خودرو تفاوت بسیار زیادی با محصولات مورد علاقه‌ی مشتریان فیات داشت. آن‌ها فکر می‌کردند که اگر این طرح شکست بخورد، فیات خیلی صدمه نمی‌بیند، زیرا نام آن در هیچ کجای خودرو وجود ندارد. پریمیولا خیلی خوب عمل کرد و طرح مکانیکی آن در خودروی ۱۲۸ مورد استفاده قرار گرفت که در سال ۱۹۶۹ عرضه شد. تقریبا تمام مدل‌های فیات که از آن زمان عرضه می‌شدند، از طرح‌های مکانیکی پریمیولا بهره می‌بردند.

اتوبیانکی بعداً برند آستین مینی را تصاحب و خودروی A112 را به‌عنوان یکی از پیشگامان کلاس هاچ‌بک عرضه کرد. در سال ۱۹۷۱ مدلی از این خودرو با تیونینگ آبارت (Abarth) رونمایی شد. فیات در آن زمان به حاشیه رانده شد و همین باعث شد تا تولید مدل A112 خیلی به طول نیانجامد. در سال ۱۹۸۶ با کاهش محبوبیت A112، تولید این خودرو به پایان رسید. فیات مدیریت برندهای زیادی را در اختیار داشت، به همین دلیل برند اتوبیانکی را با لانچیا ترکیب کرد و این شرکت در سال ۱۹۸۹ تعطیل شد.

مهم ترین خودرو ساز های جهان در تاریخ